for faezeh

همیشه بهانه ای برای نوشتن و نگاشتن از نگاره های زنگار گرفته  ی زندگی لازم است. 

حال آنکه آن بهانه خود نگاری ابدی بر صفحه ی دل و جان آدمی باشد. 

بهانه من اوست.اویی که شاید هیچوقت این پست را نبیند ونخواند. 

کسی که دیروز رسم رهایی را به من آموخت. 

اویی که نجاتم دادو با کارش نشانم دادهنوز هم هستند کسانی که جز خود نیز دیگران هم دوست دارند. 

فهمیدن آیین انسانیت کار سختی نیست اما به کار بستن و تثبیت و استمرار آن در عمل حاجتمند فکر و تامل بیشتری ست. 

ای آنکه در ابتدا فقط و فقط دبیرم بودی:نمیدانی که با کارت سفیرم شدی و حال مدیرم. 

مدیر دل و جانم شدی و غافلی که کلید قفل دلم در دستان پرمهرت جا مانده است. 

تو درست در آن زمانی آمدی که پررنگ های زندگیم کمرنگ.... 

و کمرنگ های غمرنگش پررنگ شده بود. 

و چه زیبامرا از هرچه رنگ ونیرنگ بود رهانیدی... 

تو برایم آسمانی به ارمغان آوردی

  آسمانی که میتوان در شب تارش هم روشنایی و تلالو ستارگانش را نظاره گر بود... 

و نشانم دادی که در اوج تاریکی نیز امیدهانمرده اند. 

.. 

.. 

.. 

.. 

.. 

پ.ن:ای ناز دلنواز من امسال انگار همه سنگ شده اند حتی آنانی که سال پیش ادعای دوستی داشتن........ومن چقدر در میانه ی این میدان تنهایم. 

پ.ن:در حوالی کوچه پس کوچه های مهربانی....گر نشانی از من بود آنرا بخاطر بسپار....شاید این نشان روزی گواه بی نشانیم باشد. 

پ.ن:هوس پرواز دارم...امادیگر بار گناهانم آنقدر سنگین شده که حتی پریدن برایم سخت است. 

پ.ن:پریشانم میخواستم بگویم از آدمیان دلگیرم دیدم حق نیست..... 

حرف آخر:روز معلم رو بهتون تبریک میگم...خیلی دوستتون دارم....دستای مهربونتونو میبوسم.... 

ببخشید خیلی فرصت ندارم که بخوام بنویسم مجبور شدم همون نوشته پارسال رو بذارم.....